Yes!!!!! We hadden er zin in. Ik zag het helemaal voor me. Naar Ikea, we hebben er 1 hier vlak in de buurt! Gezellig samen Paasartikelen kopen. Camera in de aanslag en ik ging een leuke vlog maken, dat was het idee!
Het omgaan met Michael brengt van allerlei creatieve plannetjes bij mij naar boven. Samen shoppen en op zoek naar leuke dingen die horen bij een seizoen of een feest als Pasen, spreekt enorm tot jouw verbeelding. Ik geniet van jouw herkenning. Zo hebben we deze week al Paaseitjes verstopt en zag ik mooie groei. Je bewoog je ogen keurig richting Paasei, die ik dan kunstig boven in een boom tussen 2 stukken boomschors had geduwd. En dan pakte je hem, gaf hem aan mij en pelde ik het ei vakkundig af. Een leuk en communicatief spel.
En dus, had ik bedacht dat de Maandagochtend een fijne rustige ochtend zou zijn om naar de Ikea te gaan. Een winkel die jou goed past, want je volgt de verlichte pijlen op de vloer, je kunt je tegoed doen aan eerst een flinke hoeveelheid aan bankstellen, daarna oneindig veel bedden enzovoort. Heel duidelijk dus. Vrolijk parkeerde ik de auto en dacht: “Er zijn wel heel veel auto’s voor een reguliere Maandagochtend.” Er ging geen lichtje bij mij branden en we vervolgden onze weg. De trappen op, goede oefening voor jou en dan de draaideur door, een avontuur op zich. We kwamen binnen en begonnen onze speurtocht over de verlichte pijlen.
Als uit een roes ontwaakt zag ik hoe jouw gezichtsuitdrukking veranderde. Een beetje kramperig. Snel deed ik mijn camera weg en keek in het rond. Ik dacht: “Hoe, oh, hoe kon ik dit vergeten?????!!!!” CROCUSVAKANTIE. Een invasie aan mensen en kinderen schoot langs ons heen over de verlichte pijlen. Een licht gevoel van paniek begon zich toch wel meester van mij te maken. IK HAD DIT MOETEN WETEN. Ik had het gewoon genegeerd, al die auto’s in de parkeergarage, volledig in de ban van het leuke uitje wat komen zou.
Jij zocht in ieder geval bescherming in 1 van de vele ingerichte huiskamers. Daar zaten we dan, samen op de bank. Tussen het winkelende publiek en de felle lampen. Ik deed er maar 1 uit want ik vond hem te fel. Ik zag de strijd op jouw gezicht, die van overprikkeling afgewisseld met blije gezichtsuitdrukkingen. Langzaam maar zeker kregen die de overhand en daar scheen hij dan: De zon op jouw gezicht. Hij had gewonnen en we gingen verder op het pad der pijlen. Jij rennend met je zwaaiende benen en ik rennend achter jou aan. En al die mensen, oei, ik voelde wat jij voelde en we werden er dus samen heel moe van. De zon verdween weer achter de wolken en na 15 minuten rennen over de verlichte pijlen zag ik die onrustige trek weer op jouw gezicht en ik wist dat het einde van het incasseren van al die prikkels een zeker einde naderde. Koortsachtig werkte mijn brein en kalm oogde ik naar de buitenwereld. Maar mijn hersenen werkten als een kassa en zochten naarstig naar een overlevingsstrategie die direct voor mij opdoemde in de vorm van DE BEDDENAFDELING!!!!! JIPPIE!!!!
Ik nam een sprint en stond voor je. Heel vriendelijk en uiterlijk kalm vroeg ik je te gaan zitten op een bed. Net op tijd. Een gierende huilbui wiste alle mooie vreugde van de afgelopen 20 minuten weg. Foetsie. Je huilde en ging liggen, languit op de mooie Ikea lakens. Je gezicht in het kussen. En ik zat daar maar en zag de hele menigte bezoekers voorbijtrekken, alsof Ikea bijna een Bedevaartsoord was. Ik voelde me wegzakken in een soort van niets. De wereld stond stil en jij en ik zaten in die stiltebubbel. De rest raakte ons niet en het voelde bijna alsof alle elementen begonnen samen te werken om ons te hulp te schieten want met een huilende en tegenstribbelende Michael is het slecht eieren eten als ik de uitgang van van de winkel wilde halen. De winkeljuffrouw in het geel vroeg: “Kan ik u ergens mee helpen?” Ik vroeg: “Waar is het restaurant?” Dat zou nog even duren.
Tsja, ik overlegde even flink met mijzelf en vroeg het toen toch maar: “Kun je misschien een hot dog en een beker Cola halen voor hem?” De dame bedacht zich geen moment, ging naar het restaurant, kocht Cola en Zweedse gehaktballetjes, overlegde met haar baas en vertelde mij toen ze terug kwam: “Deze krijgt hij van ons!” WAUW. Begrip is het halve werk zullen we maar zeggen. De dame wees ons de weg via een sluiproute door Ikea en de mensenmassa en we stonden in no time weer buiten. Perplex van zoveel begrip reden we samen weer weg, Michael helemaal blij en ik ook.
Mooie mensen bestaan echt!!