Vandaag is de dag dat we gaan paardrijden. Superleuk vind je dat. Het liefst zonder zadel. Bengelende armen en bengelende benen. Wat een zalig makend gevoel. Al de avond voor dit megafestijn vertel ik je: “Michael, morgen mag jij paardrijden!!!!!” Hoewel jij niet verbaal bent weet ik aan al jouw reacties of de boodschap over is gekomen. En dat is hij. Je kijkt me aan. Grote bruine vrolijke kijkers. Je lacht. De volgende dag krijg ik mijn bevestiging. Ik roep: “Michael, opstaan!!” Uit jezelf roep je luid en duidelijk: “Jijjuhhhhhhhhhhhhhhh!!!!!!!!!” Met een grote grinnik erachteraan.
Nee, non verbaal betekend niet dat je niks kunt zeggen. Soms komt er een woord en communiceren kun jij als geen ander, althans, wat mij betreft. Mensen zeggen vaak: “Je begrijpt hem omdat jij zijn moeder bent.” En ja, dat is gedeeltelijk ook waarom ik hem zo goed begrijp. Maar ik heb geleerd hoe non verbale communicatie te begrijpen, ook als het niet Michael betreft. Het is een flinke dosis liefde en ook een flinke dosis kennis. En ja, door liefde gedreven ben ik hiernaar op zoek gegaan, dat wel. Het pakte me, hield me in de greep en boeit mij tot op de dag van vandaag mateloos.
Je gaat naar de wc. Daar zit je. Je bent zindelijk totdat het een lastige word, laten we zeggen een uitdaging. “Informatieverwerkingsproblematiek”, zo heet het waar ik vanmorgen tegenaan loop. Een mannetje van 2 en tegelijkertijd 24 zit op de toilet. Ik hoor jou half in tranen en paniek roepen: “Paaaaa jijjuhhhhhhhhh.” Maar jouw lijf is onverbiddelijk. Op de een of andere manier duurt de stoelgang enorm lang. Je krijgt het er niet uit. Je kunt je spieren niet goed vinden. En om een stoelgang in werking te zetten is het een ware kunst om die spieren adequaat in actie te zetten voor het gewenste resultaat.
Ik wacht, het duurt tergend lang. Ik weet dat dit zo kan gebeuren en daarom waren we er vanmorgen al vroeg uit. Jij kent geen tijd zoals wij die kennen. Jij kent de tijd ingegeven door seizoenen, door feestdagen, door de admosfeer. Voordat Sinterklaas er is begin jij al een maand vantevoren met het zingen van een bepaalde Sinterklaasmelodie. Een unieke tijdswaarneming. Dat jij om 9.15 uur paard gaat rijden, dat is jou vreemd. Het kan net zo goed 10.15 uur zijn. Wel weet je dat je gaat en ook voel je dat het niet kan. De grote boodschap laat op zich wachten en van de w.c. hijsen is geen optie.
Als ik zeker weet dat ik het qua tijd niet meer ga redden bel ik. Forceren, weet ik, werkt gedragsproblematiek in de hand. Jij kan nu gewoon niet op tijd zijn. Ik leg het uit. Aan de andere kant van de lijn snappen ze het. Maar rot is het wel. Het paard staat opgezadeld en iemand die naast het paard loopt staat hier nu voor niks. En toch snappen ze het. Ik ben ze dankbaar.
Ik loop naar je toe. “Lieverd”, zeg ik, “neem je tijd, we gaan niet paardrijden, we gaan straks wel loempia’s halen.” Ik loop weg. Ik weet dat ik op deze manier toch de structuur aan de dag geef die jij nodig hebt en dat jij de boodschap snapt. En vertrouwen is vaak een deel van de communicatie, want als jij het niet snapt, dan voel jij dat wat het ook is wat je dwars zit, en of ik het nu wel of niet goed heb begrepen, dat het er mag zijn, dat jij er mag zijn!!