Hoi. Ik ben Jacqueline. Moeder van een geweldige kanjer. Hij heet Michael. Michael is op dit moment 20 lentes jong. Hij ziet er mooi uit met zijn vaak dromerige blik en zijn zwarte haardos. Soms mijmer ik weleens hoe het zou zijn als deze knapperd ook echt 20 jaren zou zijn in ontwikkeling.
Toen hij geboren was, was de wolk TE blauw voor woorden. Overgelukkig was ik met een kind met prachtige bruine ogen, mooie zwarte haren en een karamelkleurig huidje. Zijn lach was alles verblindend prachtig. Mijn jongen, ik had zoveel plannen voor de toekomst, zag mijzelf al met de fiets en mijn drie jongens om mij heen. Het leven kon niet mooier.
Totdat de dag aanbrak dat Michael zijn mond niet meer kon vinden om het eten in te stoppen. Hij liet de worst van de slager lusteloos vallen en leek geen kracht meer te hebben in zijn vingers. Ik snapte het niet. Zijn mooie spraak tonen veranderden in een soort van gillende grommende tonen. Hij reageerde heel zwak, keek nauwelijks als ik zijn naam riep.
Met denkbeeldige gillende sirenes ben ik naar het consultatiebureau gestormd. Wat was er in vredesnaam aan de hand? Michael was gezond geboren, dus er kon niets mis zijn..toch?? Met een brief waarop het woord HYPOTHOON stond met dik geschreven letters konden we de volgende dag richting ziekenhuis.
Daar zaten we dan, ongeruste ouders, ons leven was compleet overhoop gegooid. We kwamen in een draaikolk van onderzoeken terecht. Een periode waar ik liever niet meer aan terugdenk. En het heeft ons eigenlijk weinig opgeleverd. Aan het einde van de tunnel werd de diagnose ernstig verstandelijk beperkt en autistisch gesteld. Daar moesten we mee verder.
Hoe doe je dat? Hoe ziet verder gaan eruit? Wanhoop dreigt je als ouderpaar te overmannen. Maar, uiteindelijk hebben wij er een positieve en creatieve draai aan kunnen geven. En ja, dat kan dus. Nu, 20 jaren later, leven we ons leven en is het voor ons zoals het is en houden we onuitsprekelijk veel van onze lieverd. Het allerlastigste zijn de vele, vele eieren van Columbus die je als ouders moet uitvinden over de te belopen wegen omdat jouw kind niet past binnen de gebaande paden. Het kan vermoeiend zijn maar tegelijkertijd zijn er dan ook weer de ontelbare momenten vol van vreugde die een kind als Michael met zich meebrengt.
Ik neem jullie graag mee in de wereld die Michael heet en laat jullie ook graag delen in de mooie dingen die een kind als Michael laat zien.
Welkom in de wereld van Michael..
en voor jou lieve Michael:
DE WERELD IS MOOI MET JOU ERIN!
