“Voor altijd jong, ik wil voor altijd jong zijn!!” Het liedje gaat door mijn hoofd, forever young, jaja, ik heb er niet om gevraagd maar het is op mijn pad gekomen in de vorm van Michael!! Mijn redding. Want ik wandel, zwem, fitness en fiets me helemaal suf. Ik durf zelfs te beweren dat mijn conditie echt een stuk beter is dan 10 jaren geleden. En dat om mijn 22 jarige geweldenaar bij te kunnen houden. Want wat is hij sterk en wat kan hij hard lopen.
En dus mengden Michael’s vader en ik ons samen met het publiek van: jonge gezinnen, snotterende kinderen, huilende baby’s, meelevende grootouders. En wij wandelden met Michael als stralend middelpunt, op het terrein van de Apenheul. Entreebewijzen eerlijk gewonnen bij de postcodeloterij. Oei, dat was ik even vergeten, daarom was het natuurlijk zo megadruk bij de Apenheul!!
Totaal niet autismeproof dus. Enfin, we waren er en dus gingen we ervoor. En lieve Michael, deed het bovenverwachting super. Hij gaf bijna geen krimp bij de aanblik van een mierennest aan mensen in de Apenheul. En toen wilden wij hem een aap laten zien. Dat viel bepaald niet mee. Wild wijzend naar de apen blikte Michael 1x snel omhoog en dat was het dan. We vielen op. We deden iets teveel ons best maar het mocht niet baten. Michael viel aan op steendjes en blaadjes. Hoofd gericht naar beneden in plaats van naar boven. Hoewel, hij bleef er goed bij met zijn hoofd, keek ons vrolijk en bemoedigend aan alsof hij wilde zeggen: “Kijk zelf!” Een oudere dame dacht er blijkbaar hetzelfde over en keek naar onze gemotiverende vingerwijzingen richting apen, hoog in de boom. “Laat hem toch lekker, op een bepaald moment kijkt hij heus wel als jullie het misschien helemaal niet in de gaten hebben”, was haar welgemeende advies.
RAAK. Oei, pijnlijk. Wij wilden het zooooooooooooooo graag!! Maar goed, de raad opgevolgd en onze lieve geweldenaar voelde dit haarfijn aan. Hij kwam weer op ooghoogte van ons en dook nog eens goed in de aarde tijdens het wachten op de patat. Michael, natuurmens ten top. Plotseling stonden we voor de gorillavoeder arena. We gingen zitten en daar gebeurde het!! Luid lachend blikte Michael naar de grote gorilla’s die voedsel kregen. Niet steeds maar steeds een paar tellen en weer en weer! WAT EEN OVERWINNING.
Daarna nog naar de draaimolen en toen was het helaas klaar over en uit. Het was een geslaagde dag en ik wil de moraal van dit verhaal nog maar even opschrijven:
Michael zijn pappa en ik liepen nog even na te praten, uiteraard trots op onszelf en op Michael. Maar bovenal omdat wij hadden begrepen dat Michael wel wil, maar niet altijd kan kijken. Die apen vond hij prachtig. Maar die zaten hoog in de boom, beweeglijk, springend van tak tot tak. Maar die gorilla’s zaten stok stijf stil, in al hun grootsheid pelden ze superlangzaam hun banaan af of aten hun wortel. En dat kan Michael wel zien.
Natuurlijk waren we ook trots op onszelf dat wij tussen al die grappige peuters met Michael in de draaimolen hadden gezeten. Lekker laten kijken dan maar!
En bij de uitgang stond daar die oude mevrouw. Ik heb haar nog even geprezen voor haar wijze tip en verteld dat Michael op zijn eigen moment keek.
The end.