Het is 16.00 uur in de middag. Zaterdag. De middag van jawel, de buurt bbq. Ik was de afgelopen weken positief gestemd over de slagingskans van dit gebeuren. Michael was de afgelopen weken zogezegd in een TOP humeur. Hij sprong de auto uit, opnieuw en iedere dag weer, op naar het strand. Wel autisme proof. Ja, dat wel. Want in September met 22 graden vinden de meeste mensen het te koud.
Maar wij niet, we hebben genoten! Ook gisteren van de appelboomgaard. Daar zat een mevrouw met een mijnheer. De mevrouw vertelde mij van haar gehandicapte zus die in een instelling zit. Dat dat vroeger maar zo heel snel het geval was. En van die mijnheer die met haar samen op het terras zat. Een terras met uitkijk op de appelboomgaard. Een terras waar rust heerst. “En dat”, vertelde ze mij, is de reden dat ik hier zo graag kom met mijn dementerende vader.
Misschien ben ik wel een beetje aangepast geraakt aan het idee dat de rust die ik op zoek, en vind, eigenlijk heel normaal is. Ver weg van drukke menigtes ben ik eraan gewent geraakt en vind het ook heel prettig, die vredige rust. In mijn eentje zoek ik die rust ook vaak op. Geen pratende mensen, geen brommende verkeersvoertuigen, alleen het water en ik.
En dus werd mijn allergrootste lieverd ook vanmorgen in jubelstemming wakker. En voor mij leek het een “kat in het bakkie”, immers, de bbq is wat Michael hogelijk kan waarderen. Ik ga zelf even een stukje zwemmen. Mijzelf resetten voor een eventuele “lastige” middag. Zijn het mijn gedachtes die jou in humeur deden omzwaaien? Brengt de wind mijn idee in jouw hoofd? Ik weet het niet, maar terug van het zwemmen ziet de wereld er plotseling heel anders uit. Je word in nette kleren gehesen en kijkt niet blij. Maar persoonlijk denk ik meer aan mijn gedachtes die jou bereiken op onnavolgbare wijze. Misschien ben ik zelf ook wel een beetje onrustig.
Hoezo? Nou, ik merk dat als ik tussen al die mensen sta dat het voor mij een soort van vormloos geheel word. Ik ben zelf nooit een groepsmens geweest. Ik ben van het goede gesprek en die wil ik dan eigenlijk met iedereen voeren. Als ik dan met Jantje praat, wil ik ook graag weten wat Pieter tegen Marietje zegt. En ik voel als het ware alle vibraties van alle mensen die hun best doen om er goed bij te staan, om een goede indruk te maken die vaak niet is wat ze werkelijk voelen, hoewel dit ook maar een aanname is. Oh, wat hou ik van mensen, maar grote groepen, let it be. Speaking words of wisdom!!
Ja, misschien heeft mijn lieverd dat wel aangevoeld toen ik heel hard riep: “Kom, Michael we gaan naar de BUURT BBQ!!!!!!” Hakken in het zand, vingers verkrampt over elkaar heen, verbeten trek op je gezicht en als blikken konden doden was ik er nu niet meer. Kortom JE WIL NIET. Ik zucht, ik weet dat ik dergelijke meningsverschillen niet win. Ik loop maar eens naar de partytent op de hoek van de straat en voel sommige mensen denken: “Ach, wat zielig, ze kan nu niet weg.” Ik zucht diep en vraag hoe laat het eten werkelijk begint. Over 2 uren. Okidoki, ik ga weer terug.
En nu zit ik achter mijn lap top en verzamel moed, Want misschien wil jij zometeen wel maar ik niet. Hoe dan ook, we gaan het proberen. Iedere keer proberen kunnen wij samen leren. Ik hoor dat je betere geluiden maakt als 2 uren geleden dus er is hoop.
Hoe het afloopt, dat weet ik niet dus eindig ik met een open einde.
lET IT BE, LEET IT BE, LET IT BE, LET IT BE, THERE WILL BE AN ANSWER, LET IT BEHEHEHEHEHEEEEEEEEEEEEEEEE!!