Ik ren me een ongeluk. Tsjonge, de vakantie net voorbij en ik vraag mij vertwijfeld af hoe ik het ritme en de regelmaat weer moet gaan pakken.
Ja, het lukt een paar dagen en het voelde goed. Maar ja, je bent een gezin of je bent het niet. Jantje op vakantie, Pietje net thuis en Ceesje nu nog vrij maar zo weer aan het werk. Nee, zo groot is ons gezin nou ook weer niet, maar het is om aan te geven hoe hectiek voelt.
Ik doe een verwoede poging om het ritme wat we toch 3 dagen zo goed vast wisten te houden, om hier gestalte aan te blijven geven. MAAR HET LUKT NIET. Ik baal en vaak is het zo dat als ik tegen de fictieve wind inloop, dat het dan niet lukt.
Zo ook nu. En als het niet lukt dan is er 1 iemand die dit het aller allerbeste van de hele wereld aanvoelt: “Michael!” Ja, ik stel jullie Michael even opnieuw voor Hij is de spiegel van mijn ziel en eigenlijk druf ik wel te zeggen dat hij die functie voor meerdere mensen heeft. Het is namelijk zo dat Michael speciale voelsprieten heeft, van die voelsprieten die ieder gevoel die niet in lijn is met de actie die iemand uitvoert, reflecteren!
Ik ga even terug naar het verleden. Vroeger, toen ik nog jong en onwetend was, toen ik mijn spreekwoordelijke hoofd nog in het zand kon steken, ja vroeger, toen ik het woord zelfreflectie niet kende en toen ik dit op de een of andere manier ook niet echt nodig leek te hebben. Vroeger, zorgeloze vroeger en zorgeloze ik. Die vroeger is anders geworden, dat is het NU geworden. Want naarmate ik ouder werd werd ik op de een of andere manier gedwongen om bij mijzelf uit te komen en leerde ik pas echt hoe ik uiteindelijk mijzelf kon zijn en blijven. En daar had Michael een groot aandeel in.
En PATS, ritme weg, oei, niet een klein beetje, helemaal en nogmaals PATS, mijn allerliefste Michael neemt hiermee geen genoegen. We komen elkaar ergens in een ruimte tegen waar hij tegen mij roept: “STOP en kom bij jezelf terug.” Om zijn non verbale communicatie kracht bij te zetten krijg ik een krachtige duw en priemt hij 2 donkerbruine bijna dreigende ogen in die van mij.” Ik ga nog even door en ik merk mijn “gemaaktheid”. Niet oprecht is dikke pech voor mij, dat blijkt nu maar weer want hij gaat op mijn bed liggen en trekt een laken over zijn hoofd. Als ik die weghaal produceert Michael een onelegante schreeuw en duwt mij weg.
Ik beraad mij. Ik doe toch zo stoer door. Maar het werkt niet, ik doe hetzelfde als gisteren en toch werkt het niet. Ik kijk bij mijzelf naar binnen en vind het antwoord. Ja echt, mijn acties waren gisteren doorleeft, maar vandaag zijn mijn acties wel hetzelfde maar niet doorleeft. Ik geef er maar het woord mechanisch aan.
En ik neem een kloek besluit. Ik vertel Michael: “Jij mag vandaag zelf spelen, mamma is er met haar hoofd niet bij!” En dan laat ik het los. En Michael? Die heeft zich de hele dag vermaakt met dansen, lezen op zijn manier, voor een bak caramelkoffie bij zijn favoriete drive kwam hij vandaag het huis wel even uit. Maar verder was de rammelbal enorm in trek en gewoon fijn luisteren naar de muziek.
En dat is het einde van vandaag. END OF STORY.
Lieve Michael, wat ben je toch een bijzonder kind met bijzondere kwaliteiten.