Vandaag, Coronatijd, overdenking.
Weemoedig kijk ik naar de foto’s van de afgelopen jaren. Jij op het paard, jij in de bus, jij genoeglijk in de kantine van de wandelvereniging tijdens het nuttigen van jouw favoriete broodje gehaktbal, jij in de lunchroom met een kop thee. Tsja, wat lijkt dat lang geleden. Het lijkt wel een mooie film van vroeger. “Vroeger??” HOE BEDOEL JE?? Nog geen jaar geleden. En het naarste moet nog komen. Dit jaar GEEN VUURWERK! Laat jij dat nou juist geweldig vinden!!
Ik heb het een hele poos tegen gehouden en heb mij manmoedig vermant. Want echt, er zijn mensen die het veeeeeeeeeeeeeeeel slechter hebben dan wij. Maar dat houd me niet voor altijd positief gestemd, want de realiteit is dat de mogelijkheden voor jou meer dan flink zijn geslonken. Ik begrijp ook eigenlijk nu pas wat een mooie en diverse wereld we voor jou hadden, 1 waar altijd van alles in viel te ontdekken. Dat is wat jij nodig hebt, zoals musea en een meer dan geweldige Sinterklaasoptocht waar veel Pieten jou altijd vol passie aanspreken en zeggen: “Zo, Michael, jij bent alweer groot geworden!!” Een paar extra pepernoten en jij was weer de man.
En dat is er nu niet meer en lijkt nog verre toekomstmuziek. Maar ik weet, het kan nog confronterender zijn. Mensen zoals jij, die elders wonen, op een afdeling met bijvoorbeeld Corona. Echt, bezoek is dan niet aan de orde. Mijn hart bloed. Wanneer stopt dit?
Ik kijk naar jou, zittend op de bank, kijkend naar zo’n meer dan geweldige discobal. Hoe ervaar jij het eigenlijk? Hoe bevalt jou dit nieuwe normaal? Zit er ook een positieve kant aan deze Coronamedaille? Ja, je mist wel die echt leuke dingen, gebeurtenissen die kleur geven aan jouw bestaan. Gebeurtenissen die het helder maken in welke tijd van het jaar we leven, op welke dag van de week we leven. Maar, wat is dan die andere kant?
Ik begin met Sinterklaas. Wat een gewaarwording dat alle kinderen het dit jaar hetzelfde beleven. Jij hoort erbij. Gekluisterd achter de buis kijken we naar het ademloze schouwspel. Jongeman, 21 jaar, beleving van een energieke peuter, zit op de bank, net als de andere Sinterklaasfans. Moeder, medio 50, springt op als een heuse peutermoeder en raced op de fiets naar de winkel. En, ja, dat ben ik dus. En ik heb die energie. Jij, lieve Michael, geeft mij energie. Ik race veel jeugdigen voorbij met een tempo van heb ik jou daar. “Ha haaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa, doe mij dat maar eens na”, denk ik. Ik ren de winkel in, koop een jeugdjournaalboek en een sint cd en race weer terug. Hup, kadootjes in de zak. En jij haalt ze eruit.
En dan ga ik het nog maar niet hebben over de meest effectieve partytent ever. De tent waar de wind zachtjes tegenaan waait en het tentdoek waarop de regen kletterend tikt. Je vind het prachtig. We hebben er een boek liggen met Sinterklaasliedjes en als we thuis komen van een wandeling, dan gaan we in ons privé tentcafé achter ons huis zitten, de heater aan en pepernoten eten plus een bak thee erbij. De liedjes klinken dan mooi zo tussen de kletterende regendruppels door. We ontvangen er visite. En jij zit er dan genoeglijk bij. Die tent is voor jou een veilig iets, mooi klein en afgebakend. Ja, met kerst ga ik er verlichting inhangen. Ik zie het helemaal voor me.
Coronatijd brengt jou ook een soort van rust. Iedereen hier leert of werkt vanuit huis. Jij vind het heerlijk. Het voelt wat minder jachtig en overzichtelijker aan. Het leven heeft eigenlijk altijd 2 kanten en soms moet je ernaar op zoek, naar die positieve kant, die kant van het leven, naar de mogelijkheden en de uitdagingen. Ja, het leven is zo enorm anders geworden, maar we blijven doorzoeken, kijkend over de rand van de doos naar de mogelijkheden.
Dit was mijn relaas. Ik, mamma van Michael, blijf strijden voor een zinvol bestaan voor jou. Nu en in de toekomst. Oh ja, ook zo’n dingetje. Nooit simpel maar altijd latent aanwezig. LATER. Ik was er al mee bezig, stiekem rondneuzen hoe dat later eruit gaat zien voor jou, als wij die energie niet meer hebben die we nu hebben om het voor jou te betekenen. Dit terwijl ik daar absoluut nog niet aan wil denken. Maar ooit, hopelijk nog heel ver in de toekomst, dient het zich aan, dat LATER, en moeten ook wij voorbereid zijn. En omdat rondneuzen in Coronatijd niet echt handig is doen we dat nu dus ook even niet. Want Coronatijd brengt ook een soort van rust: Het hoeft nu ook even niet.
Met liefde voor jou, lichter dan de zon, groter dan de aarde en sterker dan het water van de zee, denk ik iedere keer weer met je mee. Het is alsof de toekomst zich ontvouwt en een pad vol hartjes voor ons neerlegt, goed blijven kijken en steeds de juiste weg kiezen. Een pad vol gekleurde lampjes en behangen met liefde. Ja, het komt goed.
vertrouwen