Het is warm. En dat is nog maar een understatement. We smelten als pakjes boter. Als dit ook echt zo was bestonden we collectief niet meer. Zo HEET.
Jij staat daar, met je mooie bruine huid. Ik werp een steelse blik op jouw grote bos zwarte krullen en dito spierballen. Voor iemand met een beperking zie je er super goed uit. Menig man zou willen ruilen met jouw bovenarmen. Het is het resultaat van een leven waarin wij tot nu toe zo normaal als mogelijk met jou zijn omgegaan. Beweging is iets wat hoog op jouw lijstje staat. En hier moet ik steeds weer creativiteit voor aan de dag leggen.
Lieve Michael, daar zit je dan, op jouw waterglijbaan met sproeiers aan de zijkant. Je kunt je er een hele poos mee vermaken. Een buitenstaander zou kunnen denken: “Lekker makkelijk, je kind zo te laten waaien in het water.” En het is waar, dit is wat ik ook vaak heb gedacht als ik naar kinderen keek als jij. Als deze kinderen stereotype speelden vond ik dat niet zo’n goed plan.
De pot verwijd de ketel dat hij zwart ziet. En ja, ik denk dat het absoluut geen goed idee is om dit de hele dag te laten gebeuren. Doen we dus ook niet. Maar het heeft wel degelijk een functie. Die van ontlading, die van voelen en ervaren en die van zelfontplooiing zoals jij die nodig hebt.
Hoe ik dat bedoel? Nou “gewoon”. Het is een zoektocht van jaren die mij brengt tot de inzichten die ik heb verworven, met respect voor de inzichten van een ander. Lieve Michael, jij hebt heel lang een voorkeur gehad om met mij over de hei te wandelen en dat wil je nog steeds, maar niet altijd. Dan krijg ik een gerichte duw en een veelbetekenende blik. Die van: “Wegwezen, ik bepaal zelf wat ik wil momenteel.” Ik heb jou geobserveerd hoe je, nu het zo heet is, jezelf wentelt in het water in de achtertuin. Enige watermatten sieren ons gazon. Ze nodigen uit om jou te laten kiezen. Maar ook om ze allemaal uit te stallen en dan zie ik jou lopen naar de waterinktvis. Alle stralen worden gevolgd. Je loopt van straal naar straal. Je raakt ze aan, met de achterkant van je hand, met de voorkant, je wriemelt met je vingers door de waterstraal, wisselt de handen af en houd je vast aan een tafel om iets dergelijks ook te doen met je voeten. Je zwaait je benen door het water, eerst rechts, dan links, heen en weer, van voren naar achteren. Vervolgens maak je een buiging en les je jouw dorst door je mond onder de straal te houden. En dan plons je in een plas met water om er heerlijk in te wapperen.
Ik vind dit van die geweldige momenten om te mogen aanschouwen. Je vind jouw rust en het wandelen levert je nu even niet die spieren op die het zelfvermaak in het water jou nu wel opleveren.. Het is niet stereotype wat ik hier zie. Het is oefenen op een manier die goed is voor jou. Ik geef je een compliment. Bevestig jou in jouw zijn.
En..ik weet dat ik 2 vliegen in 1 klap sla. De bereidheid om weer met mij te wandelen is er de volgende keer echt weer meer. Zo variëren wij. Zo varieer jij. We onderhandelen, hebben begrip voor elkaar en communiceren met respect voor elkaar.
Ik sta op en ga samen met jou zitten in de plas met water die steeds groter word. Ik voel wat jij voelt. Het stimuleert mijn gevoelszenuwen. Ik doe wat jij doet. We hebben contact in de rondvliegende druppels water die glinsteren in de zon.
Kind, ik hou van jou.