Het motto is: bewegen is gezellig en gezond voor jong en oud en voor iedereen, OOK als je een uitdaging hebt!!
Het is alweer een jaar verder. Vaste gebeurtenissen maken voor jou de wereld overzichtelijk. Zo ook de wandeltocht waar je een heerlijk bord boerenkool met worst krijgt als je de tocht volbracht hebt.
Dit jaar heb je een plekje aan de zijkant van jouw voet. We doen er alles aan om het weg te krijgen maar het is lastiger dan het lijkt. Extreem gevoelig als je bent zit je bij voorkeur vastgeplakt op de bank met een zoekboek. Maar vandaag denken jouw pappa en ik dat je het weer kan: wandelen!
En daar gaan we dan. Je broers zetten ons met de auto voor de deur van de wandelvereniging af. Maar jij snapt het niet! Waarom stappen zij niet uit en het minder leuke deel van het gezelschap (pappa en mamma) wel? Je verzet je in alle toonaarden. Je kunt het niet zeggen maar de onwennigheid na een periode van bank hangen is zichtbaar. En dat plekje is nog gevoelig.
We proberen van alles, maar met een big smile blijf je als met superlijm aan de bank gekleefd zitten. Jouw kracht overstijgt die van ons. Uiteindelijk rest ons alleen nog maar het terugrijden naar huis, want je word ongeduldig als we te lang blijven aandringen.
Zogezegd, zo gedaan. Maar dan bedenken jouw pappa en ik dat we het nog een keer willen proberen door de auto precies naast de kantine van de wandelvereniging te parkeren. HOERA!! Je hebt het door, je had het dus nog niet goed genoeg door wat we gingen doen. Je stapt uit en we schrijven ons in, de boerenkoollucht walmt al door onze neusgaten naar binnen. Je begrijpt het, we zien het aan jouw ogen, aan jouw lach. Ik vertel: “Als we terugkomen dan krijg jij boerenkool met worst.”
De wandeling is begonnen. Blije man in het midden en wij, ouders van blije man, aftastend hoever en hoe snel of langzaam we vandaag met jou kunnen wandelen. Uit voorzorg kiezen we de kortste afstand van 5 km en snijden af daar waar het kan. Je staat af en toe stil en pakt de tas der tassen die bij pappa op de rug hangt. De tas met brood en drinken. Het sleep je erdoorheen. Een leuke omgeving doet wonderen, al helemaal met een hapje en een drankje erbij.
Daarginder komen alle wandelaars aan. We voegen ons weer bij hen en je kijkt naar hen met een verheugde en wetende blik. Jawel, ondanks jouw autisme vind je dit soort groepsgevoel fijn. Niet direct maar indirect contact van mensen die lopen in jouw blikveld. Je weet waar je mee bezig bent doordat je anderen ziet die ook wandelen.
De kantine komt in zicht. Het gaat bijna “mis”. Jouw jas is uit, jouw humeur is top en je bent gereed om plaats te nemen en aan te vallen op een warme boerenkoolmaaltijd met heerlijke worst. OEI, geen tafel is leeg. Geen plek is vrij. EN iedereen eet behalve jij. Dit is teveel voor jou. Dit is wat jij niet snapt. Ik zie dat je volloopt van ongeloof en ongeduld en we horen net op tijd, voordat je je geduld verliest, dat er nog een andere ruimte is waar gegeten word. Het is nog een opgaaf om er te komen.Want die ruimte, daarvoor moeten we door de kou heen lopen. Het lukt, al pratend, al wijzend en steeds vertellend dat de boerenkool aanstaande is. Met de thee niet te vergeten. Want dat krijg je dan altijd.
Na de boerenkool met worst en thee valt alles op z’n plek en kun je frank en vrij mee een super drukke ruimte in om jouw welverdiende medaille op te halen.
Lieverd, we doen het graag met jou en voor jou, want iedereen verdiend het om te kunnen bewegen, ook al moeten we er best creatief over na denken hoe het tot een goed einde te brengen..bedankt voor jouw geweldige gezelschap!!
Nawoord: heerlijk rustig zit je op de bank na te genieten. Zo fijn om te zien!!