jubelend van vreugde? Ik denk terug aan jaaaaaren geleden. Toen ik nog dacht dat jouw mooie jubelende kreten net zoveel vreugde gaven aan anderen zoals ze, nog steeds, vreugde geven aan mij.
De dag dat wij samen met ons gezin geweldige kathedralen bezochten in Italië. Die vakantie, die heeft mij doen realiseren dat het niet de mensen in de kathedralen zijn die jou accepteren. Ze keken, keken en voor de verandering keken ze nog een keer en WEER.
Terwijl ik mij verwonderde over de mooie echo van de geweldige klanken die jij produceerde zag ik steeds donker wordende blikken. Niet 1 die verheugd en blij keek vanwege de geweldigheid van jouw melodieuze aanwezigheid. Ik begon terug te staren.
Een innerlijke razernij kwam over mij. Inwendig woedde er een strijd, die van burgerlijke netheid die mij opdroeg het gedwee over mij heen te laten komen versus de intense wens om deze mensen voor eens en voor altijd duidelijk te maken dat God’s huis juist ook is voor mensen als Michael, geweldig kind zonder dubbele bodem.
“De volgende die kijkt, ja, die ga ik het zeggen.” Dit was de gedachte die naar boven borrelde en ja hoor, weer een blik. Ik keerde mij om en ben tot op de dag van vandaag trots op mijzelf dat ik in vloeiend Engels vroeg: “Don’t you think that this church is for all people?” De man kon alleen maar rood aanlopen en wellicht inwendig bibberend van mijn oprecht snijdend bedoelde opmerking zeggen: “Yes!”
Of hij het nou begreep of niet, ik had mijn punt duidelijk gemaakt en DAT luchtte op!!
Vrede op aarde voor iedereen. VROLIJK KERSTFEEST!!!!!!!!!!!!!!!