Soms vind ik het nog veel leuker dan mijn lieve zoon Michael. Jawel, dat mijn geweldige mannetje zo gek is op Sinterklaas heeft hij niet van een vreemde. Ik ging vandaag uit mijn spreekwoordelijke dak toen ik las dat er Pieten uit het dak van onze grote plaatselijke kerk zouden klimmen.
Hup, jas aan, snel in de auto. Michael kijkt mij aan, verbaasd, geamuseerd en vol verwachting klopt ons hart. We rijden naar het centrum alwaar we precies op tijd zijn om het grote gebeuren te aanschouwen. Broer en ik houden Michael in de gaten. Jawel, Michael, kind van 3 zit in het lijf van een 20 jarige. Kleine Sinterklaas fans kunnen hiervan schrikken, daar mijn superman ook nog eens een look bezit die lijkt op die van een hele knappe Zwarte Piet. Ik kijk verrukt omhoog en worstel mij in alle mogelijke houdingen om Michaelman omhoog te laten kijken. Dat is voor hem niet een koud kunstje maar YES het lukt!!
Ademloos kijkt Michael omhoog. De Pieten klimmen heen en weer alsof het een lieve lust is!! Plotseling komt er een meer dan geweldige Pieterman op Michael afstormen. De Piet fluistert mij in het oor: “Ik ben het, van de wandelvereniging.” De Piet zoekt op fantastische wijze oogcontact met onze Michael en stopt hem spekjes en een cadeau toe. In de verte komt de goede oude en voor ons bekende Sint aangelopen. Hij groet Michael nadat hij vorige week ook intensief Michael aandacht had gegeven. Ik zing in mijzelf: “Moooi, de wereld is mooi!” Hoewel mijn leven met Michael niet altijd even gemakkelijk is, kan het ook zoals nu zijn!
Terwijl overal in het land mensen voor en tegen Zwarte Piet demonstreren speelt dit hier helemaal geen rol. Ik weet dat Michael in al zijn echtheid het ook geen biet kan schelen. In zijn wereld heerst wijsheid, de wijsheid van het genieten van het geweldige toneelstuk wat zich aan zijn geestesoog voorbijtrekt. In zijn autistische wereld is geen oordeel, geen vooroordeel maar gevoel voor mensen die aardig voor hem zijn. En vandaag zijn dat deze geweldige Piet en Sint.
Daarom typ ik dit verhaal in alle kleuren van regenboog. Michael, niet passend in wat voor een hokje dan ook, als mijn voorbeeld. De wereld zien zoals hij is, vandaag mooi van kleur in al zijn “echtheid”, want hoewel het een toneelspel is, WAT een geweldige echte en oprechte vreugde heeft dit vandaag opgeleverd.
Plotseling zie ik het gezicht van Michael betrekken. De muziekpieten, de moeite die het kost om omhoog te kijken, het kost energie. Ik stap in de wereld van Michael en voel wat hij voelt. Veeeeeeeeeeeeeel mensen met enorm veel geluid. Ik slik want ik wil nog even blijven maar GA. Ik doe hiermee Michael en de andere kinderen het recht aan dat ze toekomt. Paniek hoeft zich niet voor te doen als ik Michael maar lees.
En daar gaan we dan, richting auto. Broer Michael en ik. WAT WAS HET GEWELDIG!!
HAND IN HAND, OOG IN OOG, ALLE KLEUREN VAN DE REGENBOOG.