Naar de boerderij..
We gaan en Michael wil de auto niet uit. Hij lacht, het ziet eruit als een bewuste lach. Geen holle lach. Nee, een die ik steeds vaker zie. Een met een betekenis: “Mam, ik kom er niet uit!!” Ik besef weer eens temeer dat ogen meer kunnen zeggen dan woorden. Hele volzinnen gooit hij eruit. Ik tel: “1,2, huppakee.” Michael kijkt mij quasi verbaasd aan, lacht zijn prachtige wetende lach en blijft stok stijf stil zitten. Ik ga voor de bijl en hoewel ik weet dat ik het misschien beter niet kan doen (ook Michael is gevoelig voor verwennerij..het kan een gewoonte worden om de auto hiervoor uit te komen) koop ik een zak chips. Op mijn vraag of hij meegaat chips eten in de hooiberg kijkt Michael mij weer aan. Pretogen met daarin het besluit niet uit de auto te komen. Wat een geweldig stukje groei laat mijn geweldenaar hier zien. Hij kan NEE zeggen tegen iets wat hij heel graag wil!! Hij doet dit om mij te laten weten dat hij niet zwicht voor de verleiding van een zak chips en blijft zitten. Er word zelfs een spelletje van gemaakt. Ogen stralen mij met lichtjes tegemoet: “Mam, je kunt doen wat je wil, je kunt proberen wat je wil, ik wil wel maar op mijn tijd!!” Ik pak mijn audioboek en besluit mijn pogingen even te staken. En plotseling komt mijn superman uit de auto, jawel, op zijn tijd!
Iedere keer opnieuw verwonder ik mij erover hoe mijn wens om samen te kunnen “praten” is uitgekomen, juist door het loslaten van de actieve spraak. Niet omdat ik de hoop hierop ooit zal opgeven. Nee!! Zolang ik het kan zal ik hem uitnodigen om te praten. En soms komen er dan wat woordjes. Zoals MAMMA. Dan gaat het dak eraf en lijken die woorden weer weg te vliegen om maanden later weer door de schoorsteen naar binnen te komen.
Maar.. hoe mooi is het dat we zo geweldig samen kunnen praten op deze bijzondere manier??!!