Het is weer “zo’n” dag. Ik vraag het mijzelf af wat ik daarmee bedoel? Jij word wakker, normaal toch? De rest van ons gezin ook. Jouw 2 broers, jouw pappa. Deze week is een echt goede week geweest. Ongemerkt heb ik gedaan wat ik moet doen om met jou in contact te zijn. Zoals gisteren, toen oma kwam. Ik hoef er helemaal niet meer over na te denken hoe ik jou kan betrekken bij activiteiten als: visite. Iets wat ik vroeger knap lastig vond. Zo lastig zelfs dat ik de visite liever elders ontving, in een lunch room of iets dergelijks. Ik moest in die tijd nadenken en wat ik jou, lieve Michael, moet nageven, is dat ik door jou heen, middels jou en om jou te begrijpen mijzelf heb opengesteld voor het woord VERBINDING. Het is alsof ik een rechtstreekse lijn heb met jouw hart. Om met jou in verbinding te staan heb ik eigenlijk 1 ding heel dringend nodig en dat is een geruisloze lijn. Een lijn vrij van zorgen. Een lijn van acceptatie. Een lijn van onvoorwaardelijk houden van. Een lijn vol verwachtingen die ik mag koesteren voor de toekomst maar die 1 basis hebben: jij bent jij en het is helemaal goed zoals het is. Dan kunnen verwachtingen er wel eeuwig zijn zonder dat ze uitkomen. Het gaat om het proces. Ja, vandaag is het weer “zo’n” dag. Ik verwacht dat het zal zijn als de rest van de week. Een top week. Een week waarin ik als vanzelfsprekend de visite vorm gaf voor jou. In 1 ogenblik zag ik wat jij nodig had toen je de contouren van een folder bestudeerde. Ik pakte enige verpakkingspapieren met leuke kleuren erop en van papier en plastic. Ik knipte ze in stukken en deed ze in een schoenendoos. Een geweldig vermaak. Wat jij allemaal al niet kan met papier. Erop staan, erop zitten, proppen van maken ,ermee sjouwen, en bestuderen alsof je een professor bent. Ondertussen nodig ik je uit om bij de visite te komen zitten en drink je vrolijk mee, om je later weer helemaal top te vermaken met papier. Maar wat is dan het verschil met de andere dagen van deze week? Dat het vandaag weer “zo’n” dag is? Ik kijk peinzend voor mij uit. In mijn hart weet ik het antwoord. Mijn geruisloze lijn is verstoord. Er staan zorgen op het programma en vetgedrukte letters van echt werkelijk ALLES wat ik MOET doen. Hoe bedoel je moeten? Niks moet, maar het moeten gevoel is menselijk. En dus laat ik jou. Je kijkt me aan met een blik van: “Durf niet iets met mij te doen.” En dat doe ik dan ook maar niet. Je vind uiteindelijk je eigen pad. Boekjes kijken tot er geen plaatje meer heel is. Je eet ze bijna letterlijk en figuurlijk op.
En dan is het moment daar. De lijn is weer vrij. Ik noem het de van hart tot hart verbinding. En we lachen in een woordeloos weten.